Abdurrahim Karakoç

A është e lehtë të harroj (Mihriban)

Mos thuaj a është e lehtë të të harroj

Do më harrosh Mihribanja ime

Po sa të kesh djalë a vajzë

Do më harrosh Mihribanja ime

Koha shkrihet dalëngadalë

Pema në degë gjithnjë nuk rri

Shumë shkaqe të bëjnë të më harrosh

Do të më harrosh Mihribanja ime

Vitet në zemër strehohen

E kujtimet ndryshken

Kjo zemër e zjarrtë zbutet

Do të më harrosh Mihribanja ime

Gji ke thithur ditë e natë

E ke harruar kur je rritur

E pra, mu ashtu

Do të më harrosh Mihribanja ime

Ditët kalojnë, zvogëlohet dashuria

Ndërron ngjyra e çdo gjëje

Nëse sot jo, nesër mbase

Do të më harrosh Mihribanja ime

Kështu është rendi në këtë anije

Të vjetrat  humben në të rejat

Jo vetëm mua,  por edhe veten

Do e harrosh Mihribanja ime

Mihriban

Zemra ime e çmendur  ishte lidhur për flokëve tu të verdha

Nuk po zgjidhet, Mihriban

Mos e pandeh vdekjen më të lehtë se ndarjen

Kur nuk të shoh nuk parandjehesh, Mihriban

Kur përmendet dashuria, lapsi nga dora më bie

Sytë nuk shohin e mendja habitet

Flaka që është duke u dridhur në llambë mërdhihet

Dashuria nuk po shkruhet në fletë, Mihriban

Së pari naze, e më pas fjalë e hile

Ai që dashurohet, të dashurin e bënë me u përfol

Edhe po të ndërrojnë shekujt e vitet

Tradita e vjetër nuk po prishet, Mihriban

Nëpër mjek nuk ka ilaç për plagën time

Kur përmendet dashuria përtej mos kërko

Çdo gjë ka një përfundim, ama

Dashurisë nuk po i vihet kufiri, Mihriban

Kot nuk është lidhur bylbyli me trëndafilin

Borën po ta vësh në thëngjill e dashurisë bëhet hi

U habita me qëndrueshmërinë e fatit tim te zi

Edhe pse po godas gurin nuk po shtypet, Mihriban

Në përshkrim nuk po strehohet kuptimi i dashurisë

Vetëm kush e ka provuar e di këtë vuajtje e mërzi

Është e tëra një nyje e pazgjidhshme

Nuk munda ta zgjidh, nuk po zgjidhet, Mihriban

Ti dhe unë

Ti dhe unë

Jo ditë, jo javë, jo muaj

Edhe po t’vish mbas pesë vitesh

Ky shpirti jem tuj pritë n’lëkurë

Dije mirë

Ajo që kam prit, je ti

Nganjiherë marr n’dorë nji tufe drandofilla

Nganjiherë lule blini

E vërteta dhe e drejta e çdo gjaje

Je ti, ajo që e nuhas i marr erë

N’xhepin tem mundet mos me kanë letra jote

Çka del, mos ndoshta fotografia jote nga tavolina jem

Nëse don me e mësu

Hajde, hyn n’klimen tem t’dashunisë

Nuk ka dal zemra nga arka jem

Ajo që kam fsheh je ti

Nuk e di a nin shiu qe bjenë

Lumtuninë në tokë?

Dhe kur dielli vret tokën që ta prekesh avullin e ngritun

Zbrastësinën mes qiellit e tokës

Dashuninë ma t’pafajshme

Je ti, ajo që e kam shkru

Tuj kanë n’gjumë, tuj kanë zgjutë

Larg dhe ngatë

Edhe nëse ti s’je e vetëdijshme

Tuj shku, tuj shku ndërkohë

Ajo që kam këqyr je ti

Duart mi mbajë

Më e hollë se Sirati është ura e dashurisë

Ta kalojmë së bashku, duart mi mbajë

Qëllim pëllumbi i bardhë, arritje qielli

Të fluturojmë së bashku, duart mi mbajë

Unitëti i brendshëm është mburoje për jashtë

Mos ia vërë veshin acarit, reshjeve e flladit

I shkuari pranverës  dimrit do të vij

Të shpërngulemi së bashku, duart mi mbajë

Është duke u bashkuar agimi më ngjyrën purpur

Frika nuk pritët në derë duke qëndruar

Qoftë zeher apo edhe shurup

Ta pimë së bashku, duart mi mbajë

Thirre të përtëjmën ëndërr

Nga afër do e dëgjosh zërin e dashurisë

Dritaren e lumturisë së pa fund

Së bashku ta hapim, duart mi mbajë

Kujtoi të humburat kujtimë

Më të zdritshmë se diamanti e më të verdha se ari

Në mbetjet e kohës, mu ato

Ti zgjedhim së bashku duart mi mbajë

Dyshimi është "fillim" e vendimi "fund"

Nga koha mos u anko

Ikja është zgjidhje nëse thua

Të ikim se bashku duart mi mbajë

   Je ti

Në tëzgën e zemrës poezi kam qëndisë

Në përin qëndisës je ti

Kam lexuar ligjin e rrugës së dashurisë

Në paragrafë më radhë je ti

Në luginën e mëndimit një lum kalon

Përkulen selvitë e nga uji pinë

Në gjoksin tënd qëlin zambakët e hëna të lindë

Në rrjedhjen e heshtur je ti

Je uji esencial i shishes të quajtur jetë

Je shkaku i pikëllimit dhe lumturisë

I të renit dëshmor ballë dashurisë

Në vështrimin e pa shkëlqim je ti

Gjithmonë në ngjyrën tënde duket pranvera

Në gjethe ke gjelbërimin e erën në trëndafil

Të harrnuara plagët në zemrën timë

Në qëpjen e tyre radhë-radhë je ti

Mos u lodh larg duke shkuar

Vetën ti eja në mua kërko

Retë vjollce të diellit tim

Në hyrje daljen e tyre je ti

Ti

Ti, agimi që zbardhet në malet me pisha

Ti, je zambaku i liqeve të pastër

Ti, kalli që zverdhet në fushë të gjere

Ti, burim i shpresës, djersë e ballit

Ti, në qiell je yll, e ëndërr në gjumë

Ti, je farë jeshile dhe argjend i bardhë

Ti, je det i kaltër i mbështjellë në mjegull

Ti, je pullë e sekretit të dashurisë

Ti, je ekspozim i gjallë i çdo bukurie

Ti, je mehlem e fashë e sigurt e plagës së zemrës sime

Ti, dëshira ime, e dhuratë e Zotit

Ti, je hanxhari i ngulur në zemrën time

Ti, je hije e errët në ngrohtësi të verës

Ti, je fryt i bëmë në degë të pemës

Ti, thëngjill, e flakë në oxhakun e dashurisë

Ti, je kryevepër e Zotit të madhërishëm

Ti, je “unë”, eja, shiko që unë “ti” s’jam

Ti, mendimi, shpirti e gjuha ime

Ti, je sytë, këmbët dhe duart e mia

Më beso, ti je më afër se unë me mua

Poeti dhe poezia

Kudo që një zjarr ndizet

Poeti përbrenda digjet

Kudo që lulet çelin

Një poet kanë brenda

Nuk ka asnjë derë e shtëpi

Ku nuk hynë poezia

Farët e poezisë edhe brenda në borë rriten

Rreth të kujtuarit

Dallimi kryesor mes të vërtetës dhe imagjinatës është se

E hedh larg, afër të bie

Ka ditë dhe fytyra të tilla që

Dëshiron t’i harrosh

E ato në mendje të bien

A ke dëgjuar

Syzeza ime, a ke dëgjuar

Se erdhi koha e ndarjes derisa prisnim të bashkoheshim

Lulet që së bashku i kemi mbjellë

U thanë ende pa çelur, a ke dëgjuar

Në brendi nga dhimbja lumenjtë më gurgullojnë

Sytë më lotojnë e zemra pikon gjak

Kujtimet e ëmbla e dashuritë e ngrohta

U bënë ëndrra të pavlera, a ke dëgjuar

Me fatin e zi nuk behet garë

Nëse e zemëruar je, pajtohu pa shkuar

Ndoshta, është ndarja e fundit, dhe i fundit takim

Fjalët na mbeten në gjysmë, a ke dëgjuar

Malet kanë shumë borë e brymë

Kështu qenka e shkruara jonë në ballë

Kjo dhimbje e ndarjes së pa stinë

Shigjetë më ka ngulitur e shpuar në gjoks, a ke dëgjuar

Jam Karakoç, zemrën e vrarë e gjuhën memece

Horizontin e jetës ma mbuloi një mërzi

Shpresa që kam ushqyer dhe ëndrra që thurur kam

Më la zjarr në brendi, a ke dëgjuar

(Përktheu nga turqishtja: Fatijona Bajraj)