ABDURRAHIM KARAKOÇ

Abdurrahim Karakoç, erdhi në jetë më 7 prill të vitit 1933 në Kahramanmarash, në nënprefekturën e Ekinözü.

Poezinë e njohu qysh në moshë të vogël pasi që edhe i ati edhe gjyshi i tij ishin poet. Ümmet Karakoç ishte babai i tij, i cili merrej me bujqësi, dhe gjithashtu ai shkroi poezi në stilin e poetëve popullor me metër rrokës (hece vezne), ndërsa nëna e tij është znj. Fatime. Karakoç nuk pati mundësi ta vazhdonte shkollimin pas shkollës fillore. Ai punoi për një kohë si marangoz dhe fermer në fshatin e tij. Punoi në komunën Ekinözü më 1958 si një llogaritar. Ai vazhdoi detyrën e tij deri sa doli në pension në mars 1981. Pastaj u vendos në Ankara. Këtu ai, përveç shkrimit të poezisë,

punoi edhe si kolumnist në disa gazeta dhe revista. Vdiq më 7 qershor 2012 dhe u varros në Varrezat Bağlum në Ankara.

Poezi filloi të shkruaj në vitin 1948. Në vitin 1953 poeti kishte shkuar në ushtri dhe ishte kthyer me një valixhe përplot me poezi që kishte shkruar përgjatë qëndrimit atje.

Në vitin 1954 i asgjësoi të gjitha poezitë që i kishte shkruar deri atëherë. Në vitin 1955 e boton poezinë e parë në gazetën “Engizek”. Për të vazhduar më pas edhe me botimin e librave të tij me poezi.

Ndër veprat e tij janë: Godit, Shkrimi i përgjakur, Gjerdani 1-2-3, Mendja rrahu bregun, Graviteti i qiellit, Ëndërra të ndaluara, Shenjat e gishtërinjve, Stina e pestë, Ujërat nuk munda t’i lagë, Drejt Dostit.

Është autori i poezisë “Mihriban”, tashmë një ndër këngët më të njohura të muzikës turke. Jo pa shkak kjo poezi arriti të prek majat. Madje tashmë në botën turke Mihribani është bërë sinonim i dashurisë siç është Lejla në botën arabe. Abdurrahim Karakoç, shkrimtari i poezisë “Mihriban”, bie në mënyrë të çmendur në dashuri gjatë rinisë së tij.

Poeti dashurinë që ndjenë për të e derdhë në fletë në mënyrë të përkryer. Thur vargje që dinë të prekin thellë në brendësi të lexuesit. Vargje në të cilat çdo i dashuruar gjenë copëza nga vetja e tij. Siç thotë edhe vetë autori, çdo njeri e ka Mihribanin e tij. Më pas këto vargje të thella përplot me dashuri Musa Eroglu i vendos nën tingujt e një melodie të hatashme, dhe poezinë e kthen në një nga këngët më të dëgjuara të vendit (Mihriban türküsü).

Autori në një intervistë tha që vajza që e kishte dashuruar nuk e kishte emrin e vërtetë Mihriban, por ky e

kishte emëruar si të tillë. Si dhe tha : Ajo dashuri ishte një dashuri e pafajshme. Ishte një dashuri e bukur, e dëlirë. Ta lëmë të mbetet ashtu. Poeti shkruan edhe një poezi po aq të fuqishme, pasi që merr letër nga Mihribanja të titulluar “A është e lehtë të harroj”. Poeti zakonisht përgjigjet e letrave të

saja i bënte me poezi duke i botuar në revistat e vendit në të cilin ndodhej e dashura e tij.

Kur e pyetën se a e do ende, poeti u përgjigj duke thënë: Nganjëherë më vjen në mendje. Unë them që harron, por njeriu nuk mund të harrojë kurrë. Si dhe sipas tij në jetën e të gjithëve ka një Mihriban. Mbase për këtë shkak shumica

mos të themi të gjithë e gjejnë vetën në këtë poezi-këngë. Për këtë arsye ka thyer kufijtë e dëgjueshmërisë dhe zë një vend të pazëvendësueshëm në letërsinë dhe muzikën turke.

Poeti jetoi një jetë tejet të thjeshtë. Më thjeshtë ngaqë mund të imagjinohet. I biri i tij, Türk Islam Karakoç thotë se “babai im si trashëgimi na la vetëm një shtëpi në Esinxhan, por si trashëgimi shpirtërore na la një trashëgimi të tillë që nuk dot të shuhet mijëra vjet me radhë. Kudo që të shkojmë ata që e njohin dhe duan babain tonë na i hapin dyert e tyre jo vetëm të shtëpive por edhe të zemrës e muhabetit. Sipas meje kjo është një pasuri që nuk shterohet kurrë.” Nuk ishte i dhënë pas famës

apo emrit. Saqë edhe në organizime të ndryshme të poezisë

rrallë herë merrte pjesë. Ishte person me moral dhe dinjitet të shquar. Përveç karakterit të fortë që kishte,të fortë kishte edhe pendën e tij.

-Nga turqishtja:Jonna